اگر مثل من به موسیقی اعتیاد دارید به این نکته توجه کنید

به صورت یک روتین ۱۵ ساله وقتی سیستمم روشن میشه اولین اپلیکیشنی که باز میکنم پلیر موسیقی هست و این چند مدت اخیر اسپاتیفای. خب حقیقتا زندگی کردن و کار کردن بدون موسیقی برام ممکن نیست. اگر قرار باشه ده دقیقه مسیری را پیاده برم حتما باید هدفون به گوش باشم. ابزار من برای آرامش و تمرکز موسیقی هست.

خب من از بچگی همیشه یه دیوایس پخش موسیقی حالا چه تو خونه یا چه ماشین پدرم و کمی بعدتر یه کاست پلیر داشتم و تو سفرهای درون شهری و برون شهری هدفون به گوش بودم و هنوزم از یک پیاده روی طولانی با هدفون لذت زیادی می‌برم و مساله در من ریشه داره. این موضوع را چیز بدی نمیدونم و از اونجایی که زمان زیادی را هم به تنهایی میگذرونم موسیقی همدم خوبی هست برام اما نکته‌ای که اخیرا متوجهش شدم چیزی بود که اگر چند سال قبل پی می‌بردم خیلی بهتر می‌شد.

خب عموما خیلی از ما احتمالا با پاپ ایرانی یا سنتی موسیقی گوش دادن را شروع کردیم و در زمان کودکی من پاپ (داخل ایران) انچنان جایگاهی هم نداشت(بخونید خواننده‌ها امکان انتشار کار به این سبک رو نداشتند). به جز چند خواننده اونور آبی که کارای خوبی داشتن و معمولا کاست‌های منم شامل کالکشن‌های همین خواننده ها بود و کم کم طی این سالها که فضای موسیقی بازتر شد خب افراد جدیدی پا به عرصه گذاشتند و البته کیفیت کارها هم افت بزرگی را به مرور شاهد بود(نظر شخصی بنده است اگر مخالف نظر شماست پوزش بنده را پذیرا باشید).

عادت من در انتخاب موسیقی معمولا ابتدا آهنگسازی و تنظیم و سپس ترانه و صدای خواننده هست و خب عادت دارم پلی لیست های متنوعی درست می‌کنم و در همه جا در دسترس قرار می‌دم که بتونم راحت موسیقی مورد نیازم را همیشه در اختیار داشته باشم.

مشکل از اینجا شروع شد که طی چند سال گذشته به نظرم واقعا موسیقی پاپ داخل ایران افت کیفیت قابل توجهی داشته و چه خواننده های قدیمی و چه خواننده هایی که هر از گاهی پا به عرصه میذارن و هایپ میشن و بعد مدتی هم دیگه کسی خبری ازشون نمیشنوه عموما به سمت کارهای غمگین و کم کیفیت، حال از نظر ملودی یا متن ترانه روی آوردن و این بین هرچند وقت یکبار هم کارهای متفاوت شنیده میشه که از نظر کمیت قابل مقایسه نیست با آثار بی کیفیت. پلی لیست من هم ناخواسته پر شده بود از این کارها و بیشتر هم به این دلیل که کارهای قدیمی برام تکراری می‌شد و تعداد ترک‌های یک پلی لیست هم زیاد نبود و مجبور بودم همیشه با کارهایی که منتشر میشن به نحوی مانع از تکراری شدن بیش از حد پلی‌لیست ها را بگیرم. عملا حاضر نمی‌شدم سبک‌های دیگه مورد علاقم را جمع آوری کنم و لیست مناسبتری برای خودم دست و پا کنم.

اگر جزو اون دسته هستید که خواسته یا ناخواسته دچار پلی لیست‌های غم انگیز شدید اینو یه هشدار برای آرامش روانتون در نظر بگیرید. موسیقی، در آدمایی که عادت به گوش دادن طولانی مدت به موسیقی دارن تاثیر عمیقی میذاره. اگر دائما در حال گوش دادن به موسیقی هستید کیفیت و تم کارهایی که براتون پخش می‌شه را خیلی دقیق مدنظر بگیرید. شاید خنده دار به نظر برسه اما تاثیری که این مساله می‌تونه روی اخلاق و مود و روحیه شما بذاره بسیار زیاد هست.

سه یا چهار ماه قبل بود که به دلیل شرایط کارم و تعدد گجت ها به اسپاتیفای روی آوردم و بالاخره با صرف زمان کمی پلی لیست‌های متعددی را درست کردم، اعم از کارهای مورد علاقه راک و پاپ به زبان‌ انگلیسی و چنتا پلی لیست با کیفیت فارسی و تعداد زیادی پلی لیست اینسترومنتال (instrumental) و این بار نه با ترند و خروجی روز بلکه از روی کیفیت و خیلی سختگیرانه‌تر ترک‌ها را به پلی لیست ها اضافه کردم.

نتیجه برام باورکردنی نبود ظرف مدت کوتاهی من واقعا روزها حال بهتری داشتم و بر حسب مود پلی لیست مناسب را پلی می‌کردم و سطح انرژی روزانه‌ی من بالا رفته بود. عملا با صرف کمی وقت تونستم تعادل خوبی برقرار کنم بین کارهایی که گوش می‌دم و همین هم باعث شد این روزا پر انرژی تر باشم.

تفاوت اینجاست که شما صبحتون را با یک کار کم کیفیت شروع کنید یا از موسیقی متناسب با حال و هواتون استفاده کنید و سطح انرژی خودتونو افزایش بدید. دقیقا مثل دیدن یک فیلم فاجعه برای زمان فیلم دیدنتون یا یک فیلم با کیفیت هست با این تفاوت که موسیقی تاثیر طولانی‌تری روی شما خواهد داشت.

شاید به این موضوع دقت نکرده باشید اما اگر زیاد موسیقی گوش می‌دید به طور جدی یکبار بشینید و کمی زمان صرف بازنگری آنچه گوش می‌دید بکنید و احتمالا از تغییرات شگفت زده خواهید شد.